öykü, Bay Kahraman Bir Kraldır!

Nisan 07, 2018

Bay Kahraman Bir Kraldır!

Irmak kenarı dinlenmek için iyi bir yerdir. Suyun şırıltısı insana bir süre sonra ninni gibi gelir. Öyle huzurlu bir yerdir ki gelip geçen birilerini istemez insan. Mütemadiyen öten kuşların sesleri bile burada yemekten sonra yenilen tatlı gibi fazlalık hissi uyandırır. Yorgun bir adam için muhakkak sığınılacak en güzel limandır ırmak kenarı. Bay Kahraman da el arabasıyla sokak sokak dolaşıp yeterince kağıt topladıktan sonra bir parça dinlenmek ve cıgarasını tüttürmek için buraya geldi. Arabayı hemen arkadaki büyük yalankoz ağacının dibine yasladı. Sıcaktan sırtına yapışmış gömleğini de çıkarıp ağacın dalına astı. Ne çıkar uçsa alt tarafı on paralık eski gömlek. Ama Bay Kahraman uçmamasını garantiye almak için gömleğin kollarını sıkıca dala bağladı. Dünyada sadece iki gömleği olan bir adamın böyle yapması bize tuhaf gelmemeli. Anlıyorsunuz ya fakirlik pek fena bir şeydir. Adama ırmak kenarında bile tam bir keyif yaptırmaz. Velakin Bay Kahraman’ ın cıgarası vardı. Bu düşüncenin varlığı bile ona bir meşguliyet incecik bir haz veriyordu. Su kenarına çömeldi. Fazla balçık değildi. Rahatça duruluyordu. Çorabının içinden cıgarısını ,pantolon cebinden kibritini çıkardı. Sigarası ağzında, kibrit kutusunu açınca küçük bir endişe duydu içinde. Bir tek dal kibriti söndürmeden sigarasını yakabilecek miydi? Rüzgarsız bir yer aramaya başladı gözüyle. Belki ağacın arkasına gitse, ya da arabasının arkasına sığınsa kolayca yakabilirdi. Ama o öyle yapmadı; elini kibrite siper etti. Tutuşan kibrit hızlıca yanıp tükenip gidiyordu. Kibriti mi ağzına, ağzını mı kibrite yaklaştırsın bir an tereddüt etti. Ağzını eline yaklaştırınca Bay Kahraman kendi nefesiyle tek dal kibriti söndürdü. Mutlaka bir küfür etmiştir ama suyun şırıltısından duyamadık. Belki başka bir adam olsa çarkına tükürüp, arabasını alır, yola çıkar gördüğü ilk adamdan ateş sorardı. Ama Bay Kahraman’ın mizacı buna elverişli değildi. O mutluluğun ayağına gelmesini bekleyenlerdendi. Bu yüzden ağzına bir ot parçası alıp çimenlere devrilip yattı. Şu kadarcık keyfi ona çok görmemeliyiz. Kollarına değen çimlerin hafif ıslaklığı hoşuna gitmişti. Elini çimlerde gezdirdi. Bu sıcakta bu ferahlık ona müthiş bir mutluluk veriyordu. Kalkıp gitmiş olsa belki de bu güzel anı yaşayamayacaktı. Görüyorsunuz ya aslında mutluluk hemen elimizin altında olabiliyor. Bay Kahraman bunları düşünmedi elbette. O eski pabuçlarını ve topuğu ezilmiş çorabını çıkarıp serinlikten biraz daha istifadeye çalıştı. Asla yetinmemek de insanlara dahil bir uzuvdur da diyebiliriz. Şimdi ondan beyzadesi yok. Sanıyorum ki herhangi bir yalıda hissedilen esinti ile burada hissedilen esinti arasında bir fark yok. Esintinin yüzde bıraktığı gülümsemenin her yerde aynı oluşu buna en büyük delildir. Suyun şırıltısını da böyle düşünebiliriz, zararı olmaz. İkindi güneşi hafifçe burnunu yakmaya başlayınca Bay Kahraman bir şapkası olmadığına hayıflandı. Bu gün kağıtları teslim edip yevmiyesini alınca belki bir tur daha atar şapka için para arttırırdı. O zaman meydana çıkardı işte yüzü gerçekten kara mıydı? Ağzında çevirdiği çöpü artık onu oyalamaz olmuştu. Canı mutlaka cıgara çekiyor,yanında bir bardak çayın özlemini duyuyordu. Belki beklemekle küçük mutluluklara sahip olabiliyordu insan ama büyük mutlulukları illaki kovalamak gerekiyordu. Bay Kahraman hiçbir zaman bunları da düşünmedi. Kalkıp kurumuş gömleğini giydi, arabasını aldı, yola koyuldu. Bir kaç kilometre ötede bir kıraathaneye girdi. Arabasını garantili bir yere park ettikten sonra demli bir çay söyledi.

_ Ateşin var mı genç ?

Neden bir kibrit almadı? Nedenini bilmiyoruz. Buraya gelene kadar pek çok bakkalın önünden geçti. Bay Kahraman’ın kibrit alacak parası da vardır. Ama almadı. İhmalkar diyebiliriz. Belki insan kendiyle ilgili şeyleri ihmal ettiğinden mutluluk için başkalarına muhtaç oluyor, kabilinden de düşünebiliriz. Sanıyorum bu da yanlış olmaz. Bay Kahraman çayını içerken yüzüne bir gülümseme yapışmıştı. O şimdi bir kraldır.