ENKAZ Bulaşık yıkarken aniden çöktüm. Musluğu bile kapatamadım. Elim kolum sabun köpüğüydü. Vücudum bir anda pelte gibi dağılıvermişti. Gözyaşlarım biri düğmeye basmış gibi otomatik olarak akmaya başlamıştı. O ağlama krizlerinden biri daha biliyordum. Biliyordum geçecek. Bu kasılmalar, bu kolumu kaldıracak gücümün kalmayışı , bu nöbetler mutlaka bitecekti. Yorgunum. Pencereden bir kafa uzansa mesela, ya da saksımdaki begonviller konuşmaya başlasa : _ Bekle; iki ay sonra bulaşıkları kim yıkayacak diye kavga ettiğinizi unutacaksın, üç ay sonra Sodom Gomore’ yi eline alıp altı çizili cümlelere bakabileceksin, dört ay sonra rakı içebilecek, beş ay sonra ‘’ Ben Seni Unutmak İçin Sevmedim ‘’i dinlerken ağlamayacak hatta şarkıyı söyleyebileceksin, dese. Ne olur biri onu ne zaman unutacağımı bana söylese. Biri ya da bir şey onunla anılarım arasında perde olsa. Ne olur? Kalktı. Musluğu kapattı. Toparlanmalıyım. Ben dünyaya onunla gelmedim ki. Ne olmuş terk edildiysem? Düny